Zamislite da plutate u beskrajnom okeanu ništavila, gdje je najbliži znak života udaljen milijardama svjetlosnih godina. Ovo nije scena iz sci-fi filma, niti isječak iz naučno fantastične knjige, već bi to mogla biti naša potencijalna stvarnost.
Zahvaljujući najnovijim astronomskim otkrićima, postoje naznake da se naša galaksija, Mliječni put, nalazi blizu centra ogromne kosmičke praznine.
Veličina ove praznine iznosi 2 milijarde svjetlosnih godina i izaziva sve ono što mislimo da znamo o kosmologiji.
Ako se ove sugestije o našoj galaksiji ispostave kao tačne, to bi moglo preoblikovati većinu našeg znanja o univerzumu, koje smo marljivo skupljali hiljadama godina.
Veliki prasak, distribucija galaksija i osnovna struktura kosmičkog širenja, mogli bi lako potpasti pod sjenu sumnje i transformisati sve ono što se uči u školama kao objektivna istina.
Astronomi su otkrili ogromni prazni prostor u svemiru koji se prostire na preko 2 milijarde godina i okružuje našu galaksiju, smještajući je blizu središta te gigantske “rupe”.
U početku je ovo otkriće vjerovatno bilo pod lupom sumnje, jer su observacije mikrovalnog kosmičkog zračenja ukazivale na relativno ravnomjernu distribuciju materije u univerzumu.
Ova ravnomjerna distribucija materije je osnovni postulat astronomije, koji je ključan za naše razumijevanje svemira.
Ali vremenom, nakon što su su sprovedena detaljnija istraživanja, dokazi o postojanju ove praznine postali su gotovo…pa naučna činjenica.
Pomoću najnaprednijih svemirskih teleskopa, astronomi su primjetili značajan nedostatak galaktičkih klastera i iznenađujuće kretanje galaksije unutar ovog područja, što je sugerisalo na ogromnu prazninu.
Nova studija koju su provela dva astrofizičara, Indranil Banik i Hongsheng Zhao, objavljena je u časopisu Monthly Notices of the Royal Astronomical Society i istraživala je kretanje manjih galaksija u našem galatičkom susjedstvu.
Ispostavilo se da ovo kretanje ne odgovara predviđanjima, jer se čini da se galaksije unutar ove praznine udaljavaju brže od galaksija izvan nje.
Ovo sugeriše da bi naša mjerenja brzine kojom se svemir širi mogla biti potpuno pogrešna, zbog našeg jedinstvenog položaja unutar ove ogromnog ništavila.
Postavlja se pitanje (ako se ekspanzija univerzuma promatra različito ovisno o kosmičkoj lokaciji) da li bi se Veliki prasak (u kojem je cjelokupna materija nastala iz jedne tačke beskonačne gustine) mogao više smatrati odjekom u našoj velikoj kosmičkoj praznini, nego stvarnim singularnim događajem?
Na primjer, masivni galaktički klaster, El Gordo, ispoljava osobine koje su previše ekstremne da bi se uklopile u standardni model.
Ovo sugeriše da je naše razumijevanje kosmičke evolucije, posebno unutar praznina, možda iz temelja pogrešno.
Pitanje je kako odsustvo mase u kosmičkoj praznini utiče na zakrivljenost prostor-vremena, kao što predviđa opšta relativnost?
Prema teoriji opšte relativnosti, masa iskrivljuje prostor-vrijeme diktirajući kretanje objekata unutar tog prostora.
Međutim, u praznini gdje je masa očigledno odsutna, tradicionalni modeli zakrivljenosti prostor-vremena ne važe i trebaju prilagodbu.
Dakle, jesmo li zaista sami ili je kosmička samoća samo dio većeg, složenijeg kosmičkog obrasca?
Sa naučne strane, praznina u kojoj se nalazimo nas izaziva da preispitamo naše modele i teorije. Sa filozofske strane, ona nas suočava sa dubljim pitanjima o našem mjestu u svemiru.
Ako su ove praznine uobičajene, to sugerira da naš svemir nije samo prošaran grupama galaksija i prostranim područjima bez ikakve mase, već je i dinamički raznolik na način koji kosmologija tek treba u potpunosti razumjeti.
Foto naslovnice: Freepik
